Archief op juni 2019

Ook al is er een partij aansprakelijk gesteld blijft het soms vechten voor de dingen waar je recht op hebt. Zo ook de wmo GOEDKOOP EN ADEQUAAT!

Het eerst wat we hoorde van onze schadeletsel advocaat dat we het recht hebben om zoveel mogelijk weer te kunnen leven zoals voor het ongeluk. Dat hebben we goed in onze oren geknoopt over veel dingen was geen twijfel mogelijk! Maar we weten nu dat als het balletje eenmaal gaat rollen dat het vechten is.
Natuurlijk weten we dat dat nooit meer helemaal zo gaat zo als ervoor maar nu zijn we alweer een hele tijd verder en weten we dat er wel weer heel veel mogelijk is!
Ook weten we nu dat overal waar aangepast voor staat is kost meer geld dan normaal!

We kregen te maken met een advocaat, tegenpartij, tussenpersoon van de tegenpartij, ergotherapeut, arbeidsdeskundige, bouwdeskundige, bouwdeskundige van de tegenpartij. En een verzekering werkt gewoon zo,
zo min mogelijk uit te keren. Zelfs als sta je in je recht alles moet in de puntjes onderbouwd worden waarom je iets nodig hebt. Dat er al in de papieren staat meneer is rolstoel gebonden dwarsleasie enz. is niet voldoende.
Maar we blijven vechten voor waar Roy en wij als gezin weer recht op hebben. We weten dat er veel hulpmiddelen zijn om weer het weer zo
aangenaam mogelijk te maken!

Een tweede rolstoel waarom? Omdat je buiten bent geweest het heeft geregend of gesneeuwd of langs de lijn op het voetbalveld en je wielen zitten onder het gras en dat je allemaal mee naar binnenrijd. Normaal trek je je schoenen uit maar met de rolstoel rij je door het hele huis. En ook hebben we mee gemaakt een lekke band met de rolstoel. Roy had aan de wmo gevraagd toen de rolstoel geleverd werd van kan ik er ook een binnenband en buitenband extra krijgen dan kan ik dat maken als het lek gaat. Nee dat kon niet. Als het gebeurde dan kon hij medipoint bellen en dan werd het gelijk gemaakt. Kan ik daar van op aan? Ja zeker meneer!
Maandagmiddag 13.00 Roy moest naar Biddinghuizen voor zijn intensieve therapie, ’s ochtends om 10 uur kwam hij thuis en zegt verdorie een lekke band, Nou gelijk maar bellen met medipoint want om 13.00 moet ik weg.
Na het hele riedeltje naam, adres, woonplaats kwam de vraag
Waar kan ik u mee helpen?
Ik heb een kapotte band met de rolstoel en die moet gemaakt worden. Oke zegt de mevrouw ik kijk even in de planning.
Morgenmiddag om 14.00 heeft de monteur tijd!
Uhm maar ik kan toch niet nog 1 dag rond rijden met een kapotte band? Ook heb ik straks een belangrijke therapie.
Sorry meneer het kan echt niet
eerder!
Hoe zit dat dan met jullie service ik hoorde dat het in ieder geval dezelfde dag nog gemaakt zou worden, ik ben rolstoelgebonden en kan dus niet zonder. Ja sorry meneer het is niet anders.
Roy zegt als die band niet gemaakt wordt voor 13.00 dan maak ik er werk van je kan toch niet maken om de band morgen pas te komen maken ik heb nog gevraagd om extra binnenband en buitenband maar dat was niet nodig. Meneer de monteur is voor 13.00 bij u!
En zo leer je dus wel als je je mond open trek krijg je de dingen dus blijkbaar wel voor elkaar! Gelukkig is er nu wel een tweede rolstoel en is het dus niet erg om even te wachten als er een band stuk gaat.

Weer op vakantie met de caravan, 1 klein probleempje als de caravan er achter zit kan Roy de bus niet meer in of uit. De oplossing van de ergotherapeut was, (we gaan naar Spanje om de zoveel uur even stoppen en we gaan overnachten) de passagiersstoel eruit schroeven bij de schuifdeur dan 2 sleuven er uit rollen en dan Roy naar buiten helpen. Dit was goedkoper voor de verzekering dan een liftje naast de bestuurders kant zodat ik alleen de rolstoel maar naar buiten hoefde te tillen. Ik zeg sorry ik heb ook vakantie hier ga ik niet mee akkoord wordt al bang dat we gaan stoppen elke keer hahahahhah. Maar de aanhouder wint!

Enzo kan ik nog wel even door gaan, maar zo is er wel een idee van hoe het er aan toe gaat als je met deze dingen te maken krijgt.
We blijven positief en zijn erg dankbaar voor wat er weer allemaal kan!

Volgende week: Steeds meer mogelijkheden zien met de rolstoel.

Je word al die maanden geleeft, je probeert het allemaal goed te doen. Er voor de kinderen zijn er voor roy zijn alles draaiende zien te houden en tussendoor ook de situatie zien te gaan accepteren hoe doe je dat?
Het was soms echt een strijd! Iedereen heeft goed bedoelde ideeen maar mijn mening is nog steeds dit kan niemand die dit heeft meegemaakt echt begrijpen. Ik heb mijn eigen weg gekozen en volgehouden en ik kan nu zeggen DAT WAS DE ALLERBESTE KEUZE die ik heb gemaakt.
Waarom ga je niet werken? Even lekker wat anders, gedachten op wat anders. En ik dacht HOE DAN? Mijn hoofd zit vol, mijn energie is op
ik kan thuis bijna niet eens mijn hoofd boven water houden. Maar ik moest me niet aanstellen gewoon doorgaan het was niet anders.

Roy kwam thuis uit het roessingh wat was dat fijn, lekker weer bij elkaar
geen heen en weer geklepper elke dag. Kinderen door het dolle heen papa is weer thuis. Maar dan??????
Dan begint het pas echt. Alles is anders echt anders dat is proces wat je moet leren te accepteren en dat gaan niet zomaar. Iedereen moet zijn rol opnieuw uitvinden bijv. familieleden die dachten dat hij echt niets meer kon, stoelen aan de kant schuiven, zijn eten opscheppen ze stonden zelfs al buiten om tekijken hoe hij uit de auto kwam en als we weer weg gingen liepen ze weer mee naar de auto. Ik vond het vreselijk HET IS GEEN KLEIN KIND, Ja hij zit in een rolstoel en ook Hij moet daar mee leren omgaan!!!
Ook in het huis rolde roy letterlijk tegen van alles aan met de nodige frustraties.

We hadden besloten om het samen te gaan doen. Roy kon nergens heen hij had geen auto en de eerste weken ook nog geen handbike. Als hij ergens heen moest ging ik mee therapie doktersafspraken, enz enz
Later kreeg hij zijn handbike en dan kon hij er wat meer alleen opuit. Alleen als het regende was het geen doen om met de handbike op pad tegaan want echt dan was alles smerig.
We wilden ook geen thuishulp elke dag mensen over de vloer dat zagen we niet zitten we wilden rust samen onze weg vinden. Roy sleepte zich zelf elke dag uit bed en wat zag hij op tegen elke dag het zelfde ritueel, laxeren, douchen, aankleden, dan waren we ruim 1,5 uur verder elke dag weer. Ik was kapot en soms was ik zo verdrietig ik kon gewoon niet accepteren dat we nooit meer het leven konden leven zoals we dat voor het ongeluk deden.
GEWOON NOOIT MEER! Wat deed dat pijn. Ook heb ik wel eens de zin JE LAAT ROY TOCH NIET IN DE STEEK? naar me hoofd geslingerd gekregen als
het mij teveel werd. Toen knapte er iets dat iemand die zo dicht bij stond dit tegen mij zei. Het is heel erg voor roy hoor!!! JA DACHT IK DAN EN VOOR MIJ NIET DAN?

Ondertussen moest ik er mee omleren gaan, familie die zomaar spontaan langs kwamen, (ik kon dat niet) Roy zei altijd kom maar binnnen die vond dat natuurlijk leuk en gezellig en ik voelde mij weer voorbij gelopen. Was er dan echt niemand die zag dat ik er door heen zat? Maar ondanks de gesprekken die roy en ik er over hadden dat ik dat niet kon omdat ik niet lekker in mijn vel zat veel huilen kon ik er geen onverwachte dingen erbij hebben. Ik ging dan gewoon door met waar ik mee bezig was, anders bleef het liggen en kwam het s avonds allemaal op mij neer. Roy kon/kan de kinderen niet meer naar bed brengen omdat hij niet meer naar boven kan alles kwam op mijn schouders neer. Maar het werd me niet in dank afgenomen, ik kon toch wel tijd vrij maken voor alle visite. Nee dat kon ik niet!!!
Roy vond het maar raar ik moest alles maar gewoon accepteren het werd er toch niet anders van. In die tijd was hij bikkelhard, maar niemand kon zich dat voorstellen want naar de buitenwereld was hij altijd vrolijk.
Maar ik hielt vol ik ben het blijven aankaarten we moesten hier samen uitkomen we mochten het niet opgeven!
Hij kon niet snappen dat ik nog van hem hielt in deze situatie in een rolstoel?
Hij kon toch niet zo veranderd zijn? Hij had gewoon een muur om zich heen gebouwd tegenover mij, als hij verdriet toeliet ging het bij hem ook mis, hij wilde niet huilen en bleef maar roepen daar los je niets mee op.
Ik probeerde hem ook te begrijpen hoe moet je je voelen als de helft van je lichaam niet meer werkt? Je kan niet meer opstaan, kon niet meer voetballen met liam en ravotten en spontane dingen waren er niet meer bij. Hoe leer je daar mee om te gaan? Voor roy was dat op dat moment om er niet over te praten, Gewoon doorgaan niet meer aandenken. Hij wilde er met niemand over praten hij had geen probleem ik volgens hem wel en moest dat maar zien tegaan oplossen en ben dan ook met een psygologe gaan praten waar ik veel van heb geleerd. Soms brak roy wel eens en zei dan ik vind het zo erg voor jou en de kinderen jullie hebben niets meer aan mij. Dit kon natuurlijk niet langer zo door gaan, op een dag heb ik gezegd we gaan er samen voor we gaan naar de sint maartens kliniek daar zijn ze gespecialiseerd en stellen met een dwarsleasi.
We hebben een afspraak gemaakt en Gelukkig is vanaf dat moment roy in gaan zien dat hij er wel toe doet dat zijn vrouw en kinderen nog net zo gek op hem zijn als voor het ongeluk dat er ook nog veel mogelijk is in de rolstoel! En daar heeft hij ook geleerd om met zijn frustraties om te gaan met de dingen waar hij zo tegenop zag! Zo trots op hem zo super trots op ons gezin!
Blij dat ik de tijd heb genomen om alles en het gezin weer op een rijtje tekrijgen, ben er door wel mijn 2 banen door kwijt geraakt, maar gelukkig heb ik nu een baan dat goed te combineren is met de thuissituatie en hoop ik dat als we straks in ons nieuwe huis wonen en roy weer ‘normaal’ kan functioneren in huis dat ik dan weer werk kan vinden dat ik voor het ongeluk deed!

Volgende week Vechten voor je rechten!

3 maanden lang heeft Roy gerevalideerd in het Roessingh. Daar was alles vlak, ruim en alle benodigde hulpmiddelen waren er aanwezig.
Roy mocht al snel de weekenden naar huis.
Maar eerst waren daar wel een paar aanpassingen voor nodig.
We woonden in een eengezinswoning en die was absoluut niet rolstoel geschikt. Er moest een bed in de woonkamer komen, een postoel en drempelhulp. Ik moest leren hoe ik roy het beste kon helpen want het zou behoorlijk behelpen zijn in ons eigen huis, en de transfer van rolstoel naar auto en andersom moest natuurlijk geoefend worden.
Gelukkig hadden we dat snel voor elkaar en mocht roy zijn eerste weekend naar huis. Wat fijn maar ook erg spannend, hoe zou het gaan?
Hoe zou roy het vinden om weer thuis te zijn? blijft hij toch niet liever in het roessingh? Ik ging hem ophalen wat fijn weer samen in de auto onderweg naar huis, medicijnen en alle andere benodigdheden mee. Het was ook wel weer even wennen zo loop je als gezonde jonge man naar buiten voor je werk en je komt als invalide in een rolstoel weer terug.
De kinderen waren bij mijn schoonzus dus we hadden even tijd samen thuis dat was wel heel fijn. Maar wat waren ze blij dat papa weer thuis was. En dat bed in de woonkamer vonden ze toch wel super chill want ze mochten lekker bij papa in bed en konden zo tv kijken.
Verder was het echt behelpen toiletteren op de postoel en wassen in de woonkamer. Kinderen bleven zolang boven tot roy helemaal klaar was en dat duurde echt lang. Ook probeerden we echt even tegenieten om heerlijk met zijn vieren tezijn. Echt even met zijn vieren want in het roessingh is er totaal geen privacy en in de eerste weekenden dat we thuis waren wilde we ook geen bezoek heerlijk bij elkaar zijn dat wilde we graag. De zondagavond was weer aangebroken Roy moest weer terug naar het Roessingh ze wilde dat papa bleef en ik natuurlijk ook maar je weet het kan niet anders maar de kids dachten dit gaat prima zo thuis papa kan thuis ook wel oefenen.
Nadat we beloofd hadden elke woensdag samen met papa in het roessingh te gaan eten ging het beter. Voor de kinderen hebben we geprobeerd (voor zo ver dat moglijk was) alles normaal door telaten gaan. We sliepen nog steeds bij mijn schoonouders door de weeks dat was wel fijn.
Roy leerde gelukkig snel in het Roessingh zich zelf douchen, aankleden, transfersmaken alles wat mogelijk was om zo snel mogelijk weer naar huis tegaan, want ze hadden hem al duidelijk gemaakt dat hij zijn doel niet ging halen. Maar Roy dacht hier dan niet maar ooit gaat het me lukken!!
In het Roessingh had hij wel geteld over 5 hele dagen 7 uur therapie.
Hij dacht zo snel mogelijk naar huis. Daar kan ik verder om mijn doel te bereiken. Maar voordat Roy weer volledig naar huis kon moest er natuurlijk nog wel van alles geregeld worden.

Omdat roy in eerste instantie om noodzakelijke dingen snel voor elkaar tekrijgen onder de wmo viel ben ik samen met mijn lieve schoonzus die mij echt enorm gesteund heeft (en nog steeds) zijn we naar de gemeente gegaan. Een dag later waren ze al bij roy in het roessingh voor een rolstoelpassing dat was fijn dan hoefde hij niet zolang meer zoals ik het noemde zijn oude opa rolstoel rond terijden.
Later die week kwam de wmo consulente bij ons thuis op bezoek, er moest een oplossing komen voor het woonprobleem. De woning werd onderzocht en ze kwamen tot de conclusie dat het huis niet rolstoel geschikt is en ook niet geschikt temaken is.
We kregen een verhuisindicatie.
Maar met de mededeling dat er geen rolstoelgeschikte woningen beschikbaar waren in de gemeente helledoorn. De wmo consulente vertelde dat de huizen er wel zijn maar bezet zijn en dat ze vroeger dit soort huizen 6 maanden vrij hielden voor dit soort gevallen maar tegenwoordig moest alles gewoon bewoonbaar zijn dat levert natuurlijk geld op.
Maar ging de wmo consulente verder we moeten wel oplossing bedenken en het moet wel GOEDKOOP EN ADEQUAAD! Hoevaak we dat zinnetje voorbij hebben horen komen. Nou daar kwam ze met 2 opties!
Optie 1: Zolang er geen rolstoel geschikte woning vrij kwam (en dat kon nog maanden of nog veel langer duren) kon roy wel opgehaald worden met de taxi en kon zich dan wel douchen bij bejaardentehuis de Blenke.
Optie 2: Een mobiele badkamer zolang in de achtertuin zetten dat je dan geen gebruik meer kon maken van je achtertuin en schuur daar achter maakte niets uit. Je liep toch gewoon even om? Hier konden we het mee doen. Ze wisten eigenlijk niet goed wat ze hier mee aanmoesten. Ondertussen hielden we onze oren en ogen open en makelaars dachten met ons mee. Ondertussen hadden wij al bij de woningstichting aangeklopt omdat er al een tijdje in de buurt een huurwoning leegstond en daar moest een badkamer beneden zijn en een garageaanbouw.
Maar dat bleek nog niet zo makkelijk want het was een statushouderswoning en we moesten urgentie aanvragen. Dat had ik gedaan. Maar op 1 of andere manier is het huis toch de verhuur ingegaan en kregen we tehoren dat we de 4de op de lijst waren. Na een tijdje kreeg ik een email waar in stond u bent de eerstvolgende voor de zuidelijke hoofddijk ik dacht lees ik dit nu goed, staat dat er nou echt?
JA HET STAAT ER ECHT!!! EEN LOT UIT DE LOTERIJ zovoelde het!
Paar 100 meter van ons oude huis en dichtbij de school van de kinderen! Gelijk de zelfde dag nog gaan kijken met mijn zwager. Wat een huis zeg maar gerust smerig! Oke oogkleppen op en kijken of er een idd een badkamer beneden is. Yes die is er ook voor tijdelijk wel ruim genoeg. Yes de garage kan verbouwd worden tot slaapkamer. Ok wij huren het!!! Ok zegt de meneer van de woningstichting die 3 voor jullie hebben er vanaf gezien. JA DAT SNAP IK OOK WEL. Het is dat wij niet anders kunnen en veel lieve vrienden en familie hebben zodat we er wat van kunnen maken want anders hadden we het ook aan ons voorbij laten gaan. Op mijn vraag of de 3 stellen voor ons ook een aangepast huis nodig hadden antwoorde de meneer van de woningstichting ik denk het niet.
Een aantal weken hebben vrienden, familie ons enorm geholpen om het huis bewoonbaar tekrijgen dat was echt geweldig! Het huis was klaar Roy kon naar huis!
Ons andere huis was binnen 1,5 week verkocht en konden we dat ook afsluiten.

Volgende week: Het leven thuis weer oppakken?